14. ~ Zawsze można przecież powidzieć o jedno słowo za dużo ~

Jack nie krył zdziwienia, kiedy Liam przekazał mu wiadomość o odwiedzinach. Nie miał pojęcia kto to mógł być, ale w końcu poszedł z Millerem na dół. Gdy go zobaczył myślał, że to jakiś żart. Tyler, we własnej osobie pofatygował się, żeby go odwiedzić. Żeby tylko nie zobaczył Kimmy, modlił się w duchu i wolnym krokiem podszedł do szatyna.

- Co tu robisz? - spytał na wstępie.

- Miło cię widzieć - prychnął. - Wpadłem odwiedzić starego kumpla. Coś w tym złego?

- Jasne, że nie - najbardziej jak umiał, starał się ukryć swoje zdenerwowanie. Głównie chodziło mu o Crawford, bo wiedział jak wielkie jest prawdopodobieństwo, że Miller ją zobaczy.

- Jest tu ta mała suka, prawda? - zaśmiał się gdy usiedli - Chetnie bym ją zobaczył...

- O kogo ci chodzi? - udał głupiego.

Dłonie Brewera mimowolnie zacisnęły się w pieści na dźwięk jego słów. Jak jeszcze raz ją tak nazwie to chyba go zabiję...

- O moją słodziutką Kim - rozmarzył się. - Jest tu, prawda? Jakoś nie miałem okazji, żeby wpaść w odwiedziny do niej, a jak dowiedziałem się, że cię tu przeniesli nie mogłem nie skorzystać. Co u niej? Znacie się?

- Z widzenia i dość słabo. Dopiero niedawno zorientowałem się, że ta blondi to ona - skłamał, lecz starał się by brzmiało to wiarygodnie. Chyba się udało, bo Tyler tylko szeroko się uśmiechnął. Nie mógł mu powiedziec prawdy, bo niby co? Znam ją, nie jesteśmy razem, ale ją kocham?

- Jak myślisz? Ucieszy się na mój widok?

- Nie wiem, ty bys się ucieszył, gdybyś spotkał kogoś kto spieprzył ci życie? - warknął. Jeszcze chwila, a chyba by go uderzył.

- Że kto? Ja? - parsknął śmiechem - Ja ją tylko wysłałem na wakacje... takie pięcioletnie. Zostało jej kilka miesięcy.

- Sześć - szepnął. - Mi pięć... jestem od niej starszy o miesiąc.

- I wmówisz mi, że prawie w ogóle jej nie znasz? - nie uwierzył mu - Nie wciskaj kitu, Brewer.

Tyler'owi w głowie już układał się w głowie pewien plan... plan idealny. Przynajmniej dla niego.

Nagle, ku zdziwieniu Millera, Jack momentalnie zbladł i wlepił oczy w niezidentyfikowany dla niego punkt. Szatyn zobaczył Kimberly, która również spogladała na niego. Ten strach w jej oczach... to przerażenie malujące się na twarzy... ta łza, która spłynęła po policzku... wszystko było dla chlopaka niczym kołek w sam środek serca. Bolało go to, bo wiedział, że jest w tym spora część jego winy.

- Co jest? - zapytał i odwrócił się, ale... nikogo nie zobaczył. Crawford uciekła, a szatyn odrobinę odetchnął z ulgą. Nie zobaczył jej...

Miller i Brewer pogadali jeszcze chwilę, a potem każdy poszedł w swoją stronę. Jack - do pokoju, a Tyler miał udać się do wyjścia. Tylko czy... na pewno to zrobił?

****

Blondynka w szybkim tempie wbiegła do siebie i zamknęła drzwi. Oparła się o scianę, a zaraz potem zsunęła się na podłogę. Po jej policzkach zaczęły spływać łzy. 

Wróciło... wszystko wróciło. On wrócił. Każde wspomnienie, każdy pocałunek, każdy dotyk.

- To niemożliwe... - szepnęła i schowała twarz w dłoniach.

W jednej chwili przypomniała sobie wiekszość momentow spędzonych z nim. Ich pierwsze spotkanie, ich pierwszy pocałunek, ich wspólna noc. Jak ja mogłam się z nim przespać?!, karciła się w duchu. To on był chlopakiem, któremu pierwszy raz się oddała. Wtedy tryskała radością,  teraz nienawidziła się za to. Przez niego jej życie straciło sens. Czuła się bezwartosciowa, nikomu nie potrzebna. Nikomu oprócz jednej osoby... Jack'a. W prawdzie gdyby nie Tyler, Kimberly nigdy nie poznałaby chłopaka, przy którym czuła się najważniejsza na świecie. Zakochała się w nim i to do szaleństwa.

Około dwudziestu minut później drzwi do pokoju zaczęły się otwierać. Stanął w nich Jack, który od razu usiadł na podłodze obok brazowookiej, przedtem zamykając za sobą. Przytulił ją do siebie najmocniej jak tylko mógł. Wiedział, że tego potrzebuje... czuł się podle. To moja wina...

- Przepraszam - szepnął.

W tej samej chwili wziął ją na ręce i przeniósł na łóżko. Położył się obok niej, a ta wtuliła się w jego tors podczas gdy kilka jej samotnych łez spłynęlo wprost na koszulkę.

- Nie płacz, proszę. Nie mogę na to patrzeć, jesteś na to za ładna - poprosił, czym wywołał ledwo zauważalny uśmiech na twarzy blondynki.

- Widział mnie?

- Nie, ale przecież wie, że tu jesteś. Dziwne, że przyszedł do mnie, a nie do ciebie - stwierdził i spojrzał na Crawford, która znowu spoważniała. - Kimmy... - rzucił, lecz nie uzyskał odpowiedzi. - Kimmy no! - trącał nosem jej policzek przez co się roześmiała - Nie płacz przez niego, okay?

- Jesteś kochany - stwierdziła i pocałowała go w policzek.

- Jak bardzo? - zaczął się z nią droczyć.

- Bardzo, bardzo, bardzo - posłała mu szeroki uśmiech, a zaraz potem poczuła jego usta na swoich. 

Język chłopaka wkradł się do jej jamy ustnej i zaczął pieścić podniebienie. Ręce Jack'a z jej talii zjechały niżej i objęły pośladki, podczas gdy ona zaczęła bawić się jego włosami.

- Nie przejmujesz się już Tylerem? - spytał szatyn, gdy na krótką chwilę się od siebie oderwali.

- Kim? - udała głupią blondynkę i poraz kolejny wpiła się w usta towarzysza. Przejęła inicjatywę. Usiadła na nim okrakiem i zaczęła dobierać się do jego koszulki, której po chwili nie miał. Szatyn zaczął muskać ją po szyi, na co usłyszał ciche westchnienie.

- Mam wyjść, czy dokończymy? - uśmiechnął się chytrze.

- Domyśl się - mruknęła i pozwoliła, by usta szatyna przyssały się do jej szyi, a potem do nieokrytych części piersi.

Kilka sekund później Crawford… miala nieodpartą ochotę by kogoś zabić. Czemu? Do jej pokoju, jak gdyby nigdy nic, wparował Charlie, który odruchowo odwrócił się w kierunku ściany, a para momentalnie od siebie odskoczyła.

- Muszę zamykać drzwi na klucz - szepnęła. - Co chcesz? - spytała już normalnym głosem.

- Ja po Jack'a, musi mi pomóc - zaśmiał się. - Oddam ci go potem.

Brewer ekspresowo ubrał koszulkę i wyszedł z Parkerem, mrugnąwszy przedtem do Kimberly.

- Przepraszam, że przerwałem - chłopak wybuchł śmiechem, kiedy byli już na korytarzu i kierowali się na dół

- Zamknij się, idioto - rzucił żartobliwie. - To w czym ci mam pomóc?

- Chodzi o Lexi - zawiadomił. - Czemu ona wzięła?

- Nie rozstrząsaj tematu, stary - powiedział. Rozmowa o tym nie należała do najmilszych. Zawsze można przecież powidzieć o jedno słowo za dużo.

- Ty coś wiesz - stwierdził. Tylko co takiego?

- Jeśli Al będzie chciała, sama ci powie...

****

Kiedy w placówce ogłoszono ciszę nocną, Kimberly była już ubrana w piżamę. Siedziała na łóżku i czytała książkę cały czas myśląc o wydarzeniach sprzed kilku godzin. Odruchowo dotknęła swoich ust i uśmiechnęła się. Brakowałoby chwili, a doszłoby do czegoś więcej. Chciała tego... pragnęła Jack'a jak przedtem nikogo innego. Nie czuła tego nawet przy Tylerze.

W pewnej chwili usłyszała pukanie do drzwi. Od razu pomyślała o Brewerze, więc szybko poderwała się, by otworzyć. Niestety, widok nie specjalnie ją zadowolił.

- Liam? Co ty... co pan tu robi? - poprawiła od razu.

- Tylko nie pan - zaśmiał się. - Masz gościa.

- Teraz? - zdziwiła się - Jest przed dwudziestą trzecią!

- Wyjątkoi goście o wyjątkowej porze - puścil do niej oczko. - Zostawiam was - i odszedł. Dziewczyna nie za bardzo go zrozumiała, aż w końcu... zobaczyła jego.

- Mój wujek Liam się spisał - parsknął śmiechem. - Witaj, Kimmy.

- Tyler...

Podoba się? :) Mam nadzieję, że tak <3 hahaha :D to teraz nie bd kolorowo xd i coś czuję, że niedługo zakończę tą historię. No cóż... nie mam pomysłów :( 

+ dodałam długo wyczekiwany rozdział na When you fall in love (...) :)