09. ~ Nie wiadomo czy przeżyje, nic więcej nie wiem ~

Fajny tytuł? ^^

Jack postanowił wyjść na dwór, by pooddychać świeżym powietrzem. Był na siebie zły, że chciał pocałować Kimberly. Uważał, że są tylko przyjaciółmi. Jednak… po prostu poczuł coś takiego, co kazało mu to zrobić. Wiedział, że to błąd i tym może zniszczyć ich relację, ale musiał, nie mógł się powstrzymać.

Na domiar złego każdy w zakładzie poprawczym wie, że spędził noc z Calvano. Przed blondynką się tego wypiął, a w rzeczywistości… mówił prawdę, nie zrobił tego. Dziewczyna to po prostu wymyśliła. Czemu? Nie miał pojęcia.

W pewnej chwili, drogę zagrodziła mu właśnie rzeczona brunetka uśmiechnięta od ucha do ucha. Podeszła bliżej niego i powiedziała:

- No hej, kochanie.

- Cześć  – rzucił sucho. – Czemu rozgadałaś wszystkim, że ze sobą spaliśmy?

- Bo to tylko kwestia czasu – zaśmiała się. – Wiesz, że mi się podobasz, a ja wiem, że na mnie lecisz… możemy sprawić przecież, żeby te pogłoski stały się prawdą.

- Chyba śnisz – prychnął. – Bez urazy, ale z takim czymś, jak ty… nie ma opcji.

- Nie drocz się ze mną, skarbie.

Podeszła bliżej niego i już miała go pocałować, gdyby nie to, że się odsunął, a Crawford nie wyszła ze swojego ukrycia.

- Masz coś nie tak ze słuchem? – spytała rozbawiona – Widzisz, że nic nie zrobisz. Wypad.

- Pożałujesz tego, wywłoko – warknęła zdenerwowana Calvano i wbiegła po schodach na wyższe piętro. Gdy na korytarzu zostali sami, Brewer szyderczo się uśmiechnął.

- Nie słyszę, mówisz, że mnie przepraszasz? – zaśmiał się ironicznie, za co dostał od niej w ramię – Dobra, nie bij.

- Przepraszam – powiedziała zawstydzona. – Przepraszam, że cię nie słuchałam. Powinnam wierzyć tobie, a nie jakiejś idiotce.

- Już w porządku, Kimmy – oboje się uśmiechnęli. – Wszystko gra. Ja też chciałem cię przeprosić za to, że chciałem cię pocałować. To był jakiś dziwny impuls…

- Nic się nie stało, zapomnijmy o tym, co się dzisiaj działo. Może tak być?

- W pełni cię popieram – rzucił i razem udali się na dwór. Jack zajął się graniem w koszykówkę razem z innymi, a Kimberly przysiadła się do Alexis i Charlie’go, którzy siedzieli nieopodal grających. Chłopak dzielnie znosił ciągłą paplaninę przyjaciółki. Jednak nie robił tego bez powodu…

- Gotowa na dzisiejszą randkę z Carlsonem? – zapytała blondynka na wstępie.

- Bardziej niż gotowa – stwierdziła, a Crawford tylko się zaśmiała. – A w ogóle już ci przeszło w kwestii Jack’a?

- No właśnie, nie uwierzycie, co wam zaraz powiem. Lindsay wszystko nazmyślała, to kłamstwo! – powiedziała triumfalnie, a dziewczyny posłały jej zdziwione spojrzenie.

- Czemu to zrobiła? – szatynka zaczęła się śmiać – Co za kretynka, lepszej akcji nie mogła wymyślić. Teraz to… nie no, każdy będzie miał z niej polewkę.

- Wiedziałem, że jest pustakiem i idiotką, ale nie żeby aż taką – teraz Parker przejął pałeczkę.

- Masz szczęście – wtrąciła Jones. – On ci się podoba, to widać!

- NIE PRAWDA! – oburzyła się.

- Nie udawaj, kochasz go – dziewczyna i chłopak powiedzieli to jednocześnie i przybili sobie piątki patrząc na przyjaciółkę z politowaniem. 

- Lexi rozumiem, ale ty? – zwróciła się w jego stronę – Chyba za dużo czasu z nami przebywasz…

- Wiem właśnie, straszne to jest! – powiedział z udawanym przerażeniem w głosie. Naprawdę lubił ich towarzystwo i nie obchodziło go to, że dwie osoby z kręgu jego najlepszych przyjaciół są innej płci. One zresztą też tak o nim sądziły. – Trzeba coś z tym zrobić, idę pograć – zaśmiał się i dołączył do innych chłopaków biegających podających sobie piłkę i rzucających ją do kosza.

Następnego dnia po obiedzie Kim i Jack znaleźli się w pokoju szatyna. Zapomnieli o wczorajszych sytuacjach, a przynajmniej takie sprawiali wrażenie. Brewer ciągle myślał o ich niedoszłym pocałunku. Sam się sobie dziwił, ale chyba zaczynał coś czuć do blondynki. Nienawidził się za to, przecież są przyjaciółmi, a on to może zniszczyć swoimi uczuciami.

- Calvano dała ci już spokój? – ni stąd, ni z owąd Kimberly zadała to pytanie.

- Chciałoby się – westchnął zrezygnowany. – Może znowu kogoś pobiję, przeniosą mnie i się od niej uwolnię?

- Wtedy uwolnisz się też ode mnie – rzuciła.

- To chyba w takim razie muszę ją jakoś zmęczyć – zaśmiał się i został obdarowany ciepłym uśmiechem.

W pewnej chwili zdarzenie z wczoraj zaczęło się powtarzać. Brewer i Crawford zbliżali się do siebie z każdą sekundą. Tak nie wiele brakowało, by się pocałowali… a jednak ktoś musiał przeszkodzić. Do pokoju wpadł zdenerwowany Charlie, na którego widok przyjaciele szybko od siebie odskoczyli.

- Stary, co jest? – spytał szatyn. Parker zaczął krążyć po pokoju i złapał się za głowę.

- Zabrali Lexi, zabrali ją! – krzyknął i oparł się o ścianę.

- Zwolnij trochę. Gdzie teraz jest? – kolejne pytanie padło z ust dziewczyny.

- W szpitalu! Przedawkowała prochy, Kim! – powiedział.

Blondynka zakryła usta dłonią. Nie mogła w to uwierzyć, to był dla niej szok. Jej wiecznie uśmiechnięta, bez względu na miejsce pobytu, przyjaciółka wzięła za dużo narkotyków. Nie mieściło jej się to w głowie.

- Wiadomo, czemu to zrobiła? Co jej jest? Wyjdzie z tego?! Charlie, mów w końcu! – krzyczała blondynka.

- Zabrali ją kilka minut temu. Nie wiadomo czy przeżyje, nic więcej nie wiem. Przedawkowała, tyle mi powiedzieli. Nie wiem czym, nie wiem czemu, nic nie wiem!

Kim przytuliła się do Brewera, który próbował ją uspokoić.

Na próżno… nikt z tego nic nie rozumiał, a najgorsze było to, że ich przyjaciółka mogła zasnąć i już się więcej nie obudzić. Jedyny powód znała tylko ona, no może z jednym wyjątkiem… Był ktoś jeszcze, kto doskonale znał okoliczności, które skłoniły ją do próby odebrania sobie życia. W ogóle się jednak tym nie przejął. Chciała, to ma. Jej wina, że wzięła prochy. Właściwie na rękę było mu to, by Jones nie przeżyła. Wtedy wszystko byłoby jak dawniej, a on mógłby żyć w spokoju…

Mam nadzieję, że się podoba. W następnym bd... O! Gif ze Steleną? xd hahaha Kasia, wiesz o co cho :D Kocham te teksty xd

Rozdział z dedykacją dla Patty i Olivii Howard. Picie mleka zawsze spoko. xd hahahahhahahahahahahhahahaha taaa.. to przecież normalne ♥