05. ~Łatwo jest oceniać, nie znając wszystkiego, prawda? ~

Jack wpatrywał się w Kim od kilku sekund. Nic z tego nie rozumiał. Nie miał pojęcia, o czym ona mówi oraz dlaczego, z minuty na minutę, płacze co raz bardziej. Znali się jeden dzień, to fakt. Dlatego też tak dziwne było dla niego to, że siedzieli teraz razem, a on przytulał ją do siebie jeszcze mocniej.

- Po co tu jeszcze jesteś? – spytała i się od niego oderwała.

Wstała z łóżka i stanęła koło okna. Chłopak poszedł w jej ślady i zrobił to samo.

- Czemu ty wszystko musisz utrudniać?

- Ja utrudniam?!

- A niby kto? Nie mówię ci o Tylerze – źle. Mówię ci o Tylerze – źle. Chcę wiedzieć, czemu płaczesz – źle. Każdą rzecz musisz skomplikować?! Pewnie teraz też płaczesz, bo złamał ci się paznokieć? No patrzcie, biedna Kimmy…

- Zamknij się, idioto! Nic o mnie nie wiesz! Oprócz tego, co nagadał ci Tyler, w ogóle mnie nie znasz…

- To czemu płaczesz?! Mogę się wreszcie dowiedzieć, czy dalej będziemy stać w jednym miejscu i marnować czas?!

- Nie twój interes! – fuknęła – Jak dla mnie nawet teraz możesz wyjść…

- Cholera jasna, Kim! Co się stało?! – wrzasnął.

- Nie krzycz… - wyszeptała.

- Co?

- NIE DRZYJ SIĘ!

- To powiedz wreszcie, o co ci chodzi.

- Mój ojciec nie żyje, zadowolony w końcu?! Zginął w wypadku samochodowym kilka dni temu! – powiedziała, a kolejne łzy zaczęły spływać po jej policzku.

Brewer w jednej chwili pożałował, że podniósł na nią głos. Wiedział, co to znaczy stracić najbliższą osobę, tak samo było z jego matką – Clarie. Może i był wtedy nieznającym świat piętnastolatkiem, ale i tak był to dla niego cios. Wielki cios.

Przyciągnął Crawford do siebie i mocno przytulił. Dziewczyna na początku się opierała, lecz po chwili wtuliła się w niego.  

 

- To było w tym liście? – zapytał.

- Skąd wiesz o…

- Widziałem, jak ci go dawali. Przykro mi, naprawdę – powiedział i uśmiechnął się słabo. Blondynka oderwała się od niego i podniosła z podłogi kawałek białego papieru, na którym napisana była wiadomość. Brewer odebrał od niej daną rzecz i zaczął czytać siadając na łóżku, podczas gdy ona położyła głowę na poduszce i, patrząc na biały sufit, czekała aż skończy. Nie spodziewał się tego, co tam zobaczył...

„Mała kryminalistko.

Powinnam napisać wcześniej, ale nie chciałam marnować na ciebie czasu. Twój ukochany ojciec umarł kilka dni temu. Ta jego Susan zginęła razem z nim, mieli wypadek. Powodzenia w więzieniu. Mam nadzieję, że szybko cię z niego nie wypuszczą…”

Alexis leżała w swoim łóżku i ciągle myślała o NIM – Brody’m. Chłopak podobał jej się od czasu, gdy tu trafił (niedługo miną dwa lata), lecz dopiero teraz zaczął zwracać na nią uwagę. Bardzo jej to pochlebiało, zważywszy na to, że dłużyło się w nim jeszcze kilka innych dziewczyn. Myślała, że się zakochała. Czuła coś do niego, lecz nie była pewna czy to już miłość, czy tylko nieco większe zauroczenie.

Kim on jest? Brody Carlson kiedy był na wolności nie miał zbyt dobrej opinii. Lista przelecianych i porzucanych była dłuższa, niż niejedna książka. Gdy jedna dziewczyna nie chciała mu dać tego, czego chciał.. po prostu sam to sobie wziął nie patrząc na nic. Na jej sprzeciw, łzy, krzyk, błagania. Po prostu na nic. Myślał, że mu się upiecze, lecz Rebecca okazała się być na tyle odważna, by zgłosić sprawę na policję. Dostał poprawczak.

W jakiś sposób mu na Alexis zależało, ale i tak chciał tylko jednego. Taki już był i taki pozostanie…

Jack odłożył list na łóżko i spojrzał na Crawford. Siedziała i nieprzytomnie patrzyła na ścianę naprzeciwko. Zamachał jej ręką przed oczami, by wreszcie oprzytomniała.

- Kto to napisał? Nic z tego nie rozumiem…

- Moja… moja własna matka – wydukała. – Chociaż nie… ona nigdy nią nie była. Można by powiedzieć, że jakaś obca kobieta, którą ledwo znam.

- Możesz jaśniej?

- W ogóle to nie potrzebnie ci to mówię. Masz własne życie i pewnie to cię nie interesuje. Poza tym znamy się jeden dzień.

- Może i tak, ale bardzo dużo o tobie wiem, nie prawdaż? – zaśmiał się i zajął miejsce obok niej. Jednak nie odezwała się do niego ani słowem.

- Chcesz pomilczeć, okay. Poczekam – stwierdził i zaczął robić to samo, co ona.

Oboje dziwili się jego zachowaniem. Kim, bo po raz pierwszy od dłuższego czasu mogła porozmawiać z kimś, kto, tak jej się wydawało, naprawdę ją rozumie. Szatyn z kolei nie miał pojęcia, czemu tak się nią przejmuje.

Siedzieli w ciszy kilka minut. Chłopak nie myślał się stąd ruszyć, aż nie usłyszy prawdy. Według niego już wystarczająco w swoim życiu wycierpiała i nie powinna więcej płakać. Jednak co można zrobić, gdy nawet własna matka jej nie kocha?

- Naprawdę chcesz wiedzieć? – spytała Kimberly.

Miała już dość. Dość milczenia i ukrywania wszystkiego przed światem.

- No chyba po to tu z tobą siedzę od prawie godziny – westchnął.

- Łatwo jest oceniać nie znając wszystkiego, prawda? – zaczęła.

Crawford oparła głowę o jego ramię i zaczęła mu opowiadać historię, która… bądźmy szczerzy, trochę nim wstrząsnęła.

Jak co dwa tygodnie – Tyler odwiedzał brata w więzieniu, do którego trafił w Mempfis. Tym razem nie była to towarzyska wizyta, miał w niej pewniej cel. Dowiedzieć się, gdzie przenieśli Brewera. Szybko dowiedział się o incydencie w poprawczaku z jego udziałem, więc chciał teraz wiedzieć gdzie obecnie przebywa. Co prawda nie miał zamiaru w najbliższym czasie go odwiedzać, lecz chciał wiedzieć, żeby to kiedyś wykorzystać. Wtyka w poprawczaku pełnym ludzi chętnych do współpracy po wyjściu – taką rolę miał dla niego pełnić. Szkopuł w tym, że teraz Miller nie ma pojęcia, gdzie szatyn przebywa.

- Peyton, jest sprawa. Cholernie ważna – fuknął na powitanie.

- Tak, braciszku, też miło mi cię widzieć. U mnie? Nawet w porządku – uśmiechnął się ironicznie.

- Nie graj idioty, tylko gadaj! Wiesz, gdzie przenieśli Jack’a Brewera?

- Był tutaj, w Mempfis, ale kogoś pobił, prawda? – starszy z braci chciał się upewnić, a młodszy przytaknął – Za wiele w sumie nie wiem. Niektórzy mają znajomości, to się dowiedzą czego bądź. Słyszałem, jak jeden z nich mówił, że dzieciaka przenieśli do Seaford. Jest tu dość popularny w kręgu mojej starej bandy – zaśmiał się.

- Seaford? – Tyler uśmiechnął się szyderczo. Tam jest ta mała suka. Złożę jej wizytę, ale w swoim czasie, pomyślał i zajął się dalszą rozmową z bratem.

Crawford, wbrew sobie, była wdzięczna Jack’owi . Po raz pierwszy od kilku lat ktoś naprawdę się nią przejmuje i chce pocieszyć. Pomijając oczywiście Charlie’go – jej tragicznie zmarłego ojca. Był, jaki był,  fakt, lecz jak najczęściej odwiedzał córkę. Co nie było łatwe, przecież mieszkał na drugim końcu kraju. Mógł ją zostawić i nie przejmować się, tak jak Amanda – jej matka, która od urodzenia jej nienawidziła. On też stał się taki, jak ona, ale znalazł się ktoś, kto mu pomógł. Zmienił i… jakby to powiedzieć… ulepszył. Susan – ta niewysoka, trzydziestoletnia szatynka odmieniła jego życie na lepsze.

Tylko o co w tym wszystkim w ogóle chodzi?!

I kolejny rozdział. Mam nadzieję, że się podoba. Przeczytajcie informację pod tym postem: KLIIIKNIIIJ!!!